Nova Galega de Danza (NDG) co seu primeiro espectáculo, ALENTO, inaugurou un novo xeito de concebir a danza e a música realizadas en Galicia, sendo finalista dos Premios MAX como Mellor Espectáculo Revelación do 2005 e recoñecida no informe anual da SGAE como a Compañía Galega Independente máis exitosa do ano.

Nova Galega de Danza ten conseguido ser respectada por todos os sectores da opinión pública por ofrecer un produto sólido, aberto, coherente e en permanente renovación.

Despois de dous espectáculos (Alento e Engado) nos que a NGD sorprendeu ao público cunha nova linguaxe, coreográfica e musical, descoñecida para él, agora con Tradicción, pretendemos sorprendelo de novo utilizando, desta volta, os elementos que conforman o seu propio imaxinario colectivo.

Actualmente e en colaboración co director artístico e coreógrafo Carlos Rodríguez, está levando a cabo a realización duhna nova producción “SON”, espectáculo que se estreará o día 23 de febreiro en Bogotá (Colombia) onde se mezclará danza tradicional galega con danza española dende un punto de vista dó teatro contemporáneo.

A compañía 'Nova Galega de Danza” leva O premio de Ciencias y Artes de la Representación (Premios da Crítica Galega, 02/05/2009).

“LEIRA” O corpo e a terra estreitan os seus lazos nun espectáculo de danza e música que nos transporta á dura beleza dos labores do campo. A muller no centro desta conexión telúrica; día e noite, xornada tras xornada repetida nunha sucesión inesgotable de estacións. O sol e a choiva, o vento xeado, crúas paisaxes de intemperie habitadas únicamente por unha coreografía humana de apeiros de labranza, de corpos que cargan e arrastran, que danzan entre os surcos arados na terra. Pero Leira é tamén a sinxela alegría do traballo feito coas mans, coa valentía do corpo a corpo. A celebración dunha Galicia intemporal e máxica.

Godot é hoxe en día máis que unha obra de teatro, é un clásico do século XX. Forma parte da imaxinación colectiva. A forza, o humor, a poesía, a tenrura, a dor, a risa que nos transmite esta obra, metáfora da vulnerabilidade e a coraxe do ser humano, seguen vixentes. O público merece ver representada esta maravilla. Unha obra que Beckett definiu como horriblemente cómica.

Dous amigos, case irmáns, unha estraña parella que mentres están a esperar, falan, discuten, xogan, se desafían, reconcílianse, ámanse, repélense. Chega outra estraña parella, aínda máis estraña, o xogo diversifícase. Godot non chega, pero chega o seu emisario.

Raudales de humanidade en personaxes desamparados, errantes, desacoplados, que nos lembran que o ser humano, aínda en situacións moi difíciles, é capaz de levantarse ou polo menos como fai Estragón no final da obra, de volverse a pór os pantalóns, que, a falta de cinto, átase cunha humilde corda.

Un espectáculo fundamentado na humanidade e comicidade dos seus sensacionais actores, na palabra e o espazo, na poesía e o humor.